معنی منادی گر در لغت نامه دهخدا

جارزننده. جارچی. آنکه خبری را به بانگ بلند به آگاهی عموم برساند:، بگشتی منادی گری در سپاه، که ای نامداران و گردان شاه.، فردوسی.، منادی گری برکشیدی خروش، که ای نامداران با فر و هوش.، فردوسی.، منادی گری را بفرمود شاه، که شو بانگ زن پیش این بارگاه.، فردوسی.، منادی گری گرد لشکر بگشت، به درگاه هر خیمه ای برگذشت.، فردوسی.، منادی گری نام او شیرزاد، گرفت آن سخنهای کسری به یاد.، فردوسی.، صدر حمید دین که منادی گر ازل، خواند از کمال جود و کرم صدر کشورش.، دقایق مروزی.، آنگاه منادی گر ملک بانگ کردی که هرکه را با ملک خصومتی هست همه به یک سو بنشینند... (سیاست نامه).، ده منادی گر بلند آوازیان، ترک و کرد و رومیان و تازیان.، مولوی.، رجوع به مُنادی ̍ و مُنادی شود

معنی منادی گر در فرهنگ لغت هوشیار

بانگیگر ندا کننده جارچی منادی: (آنگاه منادی گر ملک بانگ کردی که هر که را با ملک خصومتی هست همه بیک سو بنشینند) (سیاست نامه. چا. اقبال 49)

معنی منادی گر - جستجوی لغت در جدول جو

منادی گر(مُ دا گَ / مُ گَ)

لغت نامه دهخدا

منادی گر

فرهنگ لغت هوشیار

منادی گری

(مُ دا گَ / مُ گَ)

عمل و شغل منادی گر. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). رجوع به منادی گر شود

لغت نامه دهخدا

منادی گاه

(مُ دا / مُ)

محل ندا زدن. جای جار زدن. جایی که به آوازبلند مطلبی را به آگاهی همگان برسانند:
بر منادی گاه کن این کار تو
بر سر راهی که باشد چارسو.
مولوی (مثنوی چ نیکلسن ج 1 ص 23).
رجوع به منادی ̍ و منادی شود

لغت نامه دهخدا

منادی گاه

بانگیگاه محل ندا} بر منادی گاه کن این کار تو بر سر راهی که باشد چار سو) (مثنوی. نیک. 23: 1)

معنی منادی گر - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما